بیائیم نخندیم . . . 

به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید،ارباب 

نخند 

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری. 

نخند 

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند.

نخند 

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده. 

نخند 

به دستان پدرت، 

به جاروکردن مادرت، 

به همسایه ای که هرصبح نان سنگک می گیرد، 

به راننده ی چاق اتوبوس ، 

به رفتگری که درگرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد، 

به راننده ی آژانسی که چرت می زند، 

به پلیسی که سرچهارراه باکلاه صورتش رابادمی زند، 

به مجری نیمه شب رادیو، 

به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد، 

به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته ودرکوچه ها جارمی زند، 

به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد، 

به پارگی ریزجوراب کسی در مجلسی، 

به پشت و رو بودن چادر پیرزنی درخیابان، 

به پسری که ته صف نانوایی ایستاده، 

به مردی که درخیابانی شلوغ ماشینش پنچرشده، 

به مسافری که سوارتاکسی می شود و بلند سلام می گوید، 

به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد، 

به زنی که باکیفی بردوش به دستی نان دارد و به دستی چندکیسه میوه وسبزی، 

به هول شدن همکلاسی ات پای تخته، 

به مردی که دربانک ازتو می خواهد برایش برگه ای پرکنی، 

به اشتباه لفظی بازیگرنمایشی، 

نخند 

نخند ، دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی 

که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند 

آدمهایی که هرکدام برای خود وخانواده ای همه چیز و همه کسند! 

آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند، 

بارمی برند، 

بی خوابی می کشند، 

کهنه می پوشند، 

جارمی زنند 

سرما و گرما می کشند، 

وگاهی خجالت هم می کشند،.......خیلی ساده